Kościół pw. Miłosierdzia Bożego

Pierwsze wzmianki dotyczące wsi pochodzą z XIV wieku, wtedy też wieś należała do rodu von Witte. Do XVIII wieku miejscowość przechodziła z rąk do rąk różnych rodzin. Aż do 1725 roku, gdy król Fryderyk Wilhelm I przekazał Łukowice w całości miastu Cedynia. Łukowice zostały założone na planie owalnicy, ale układ ten zatarł się na przełomie XIX i XX wieku.

W pierwszej połowie XIV wieku w południowej części wsi, na zachód od głównej drogi wzniesiono kościół. Obiekt został wybudowany z ciosów granitowych. Świątynia była budowlą salową. Jednonawowa budowla została zaprojektowana na planie prostokąta o wymiarach 19,2 na 9,1 m.

W późniejszym okresie dobudowano ceglaną wieżę, którą umieszczono po zachodniej stronie kościoła. W XVIII i XIX wieku obiekt został przebudowany. Całość nakryta jest dwuspadowym dachem. W zachodniej części umieszczono wejście do kościoła, które jest zwieńczone łukiem. We wnętrzu nie zachowało się oryginalne wyposażenie. Kubatura kościoła wynosi 1300 m sześciennych. Powierzchnia użytkowa to 200 m kw. Do lat 90. XX wieku kościół był w stanie ruiny, w latach 90. obiekt został odbudowany.  

Na terenie przy kościele odnajdziemy dawny ewangelicki cmentarz przykościelny, który został założony w XIV-XV wieku.

Nekropolia zajmuje teren 0,18 ha, który jest ogrodzony murem o długości 175 metrów. Z terenu cmentarza usunięto nagrobki, poza jedną wolno stojącą płytą bez czytelnej inskrypcji. Na terenie nekropolii zachowało się sześć starych lip obsadzonych wzdłuż części ogrodzenia. Cmentarz w Łukowicach został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 2014 roku.