Budynek został wzniesiony po 1910 roku, w stylu wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.
Po II wojnie światowej budynek był siedzibą różnych urzędów, aż do lat 80-tych XX wieku, kiedy został przekazany szpitalowi. Początkowo w budynku mieściła się administracja szpitala, a w 1995 roku został przeznaczony na oddział rehabilitacji.
Bryła budynku jest nieregularna, asymetryczna i silnie rozczłonkowana. Jest to budynek parterowy z użytkowym poddaszem. W elewacji frontowej i tylnej posiada szeroki ryzalit, a w elewacji północnej znajduje się ryzalit wąski. Korpus główny oraz frontowy i tylny ryzalit nakryte są osobnymi wysokimi dachami mansardowymi, wieńczącymi naczółkowe szczyty fasady oraz elewacji tylnej i południowej bocznej. Wąski ryzalit elewacji północnej zwieńczony jest wystawką oddzieloną daszkiem od niższej kondygnacji oraz nakrytą niewysokim dachem trójspadowym. Elewacje budynku są asymetryczne, pokryte tynkiem fakturowym. Wejście do budynku usytuowane asymetrycznie po południowej stronie frontowego ryzalitu. Willa posiada bogaty detal architektoniczny, jest zdobiona ornamentami o motywach roślinnych. Okna zdobione są gzymsami i motywami rozet. W elewacji tylnej cztery okna parteru zwieńczone są wspólnym naczółkiem w kształcie „wolego oka”, w którego polu znajduje się owalna tarcza w kształcie litery „K” obramiona rogami obfitości i ornamentami o motywach roślinnych.
Wewnątrz budynku na uwagę zasługują reprezentacyjne schody, zdobione bogatą snycerką, które zachowały się w bardzo dobrym stanie.
Budynek ogólnodostępny.