Głaz Grońskiego

Głaz Grońskiego został objęty ochroną jako pomnik przyrody już w 1956 roku. Wcześniej nazywano go Kamieniem Aleksandra Świętochowskiego albo Bolkowym Głazem, na cześć Bolesława Krzywoustego. Eratyk ma 1235 cm w obwodzie, 450 cm długości i ok. 150 cm wysokości. Poza tym ma otwór do założenia ładunku wybuchowego. Na głazie umieszczono w 1959 roku tablicę z napisem "Pamięci Stanisława Grońskiego, czołowego taternika polskiego, Pioniera turystyki Ziemi Szczecińskiej. Zginął w masywie Mount Blanc w sierpniu 1957 roku." Stanisław Groński był bardzo barwną postacią. Pasjonował się górami, co wynikało po części z jego pochodzenia. Był bowiem synem tatrzańskiego juhasa. Odbył wiele wypraw w Alpy i góry Atlas w Maroku. W czasie II wojny światowej wspierał partyzantów z Polski Podziemnej. Później los rzucił go do Szczecina. Tu osiedlił się wraz z rodziną. Mimo iż pracował w PKP, to krajoznawstwo pochłaniało go bez reszty. Stał się wręcz znawcą i piewcą Pomorza Zachodniego. O górach nigdy nie zapomniał, a one o nim. Zginął w 1957 roku podczas trawersowania Mont Blanc. Głaz jego imienia w Puszczy Bukowej nie jest jedynym. Uczczono jego pamięć symbolicznymi tablicami również w Alpach Julijskich, na Tatrzańskim Cmentarzu Symbolicznym pod Osterwą i na cmentarzu w Chamonix.