Park dworski

Park ma powierzchnię 13 ha. Został założony na przełomie XIX i XX wieku. Miejsce to na przestrzeni wieków zmieniało właścicieli. Od XVII wieku należało do pomorskiego rodu von Puttkamerów. W 1910 r. kupił je Wilhelm von Zitzewitz, który gruntownie uporządkował teren wokół pałacu i włączył do parku fragmenty sąsiadującego terenu leśnego. Dziś rosnące tam stare dęby mają wymiary drzew pomnikowych. Park obecnie jest własnością prywatną. Nowy właściciel umożliwia swobodne poruszanie się po parku okolicznym mieszkańcom i turystom.

Na terenie parku stał niegdyś pałac. Po II wojnie światowej był systematycznie niszczony. Ostatecznie rozebrano go w latach 50. XX w. Był to jeden z większych pałaców w rejonie Pomorza Środkowego: trzykondygnacyjny, nawiązujący do architektury Schinkla, pochodzący z XIX w. Ślady po dawnej budowli – fragmenty murów można znaleźć porozrzucane na terenie parku.

Park ma kształt prostokąta. Przepływa przez niego naturalny ciek wodny, który został dobrze wkomponowany przez twórców parku. Spiętrzono go tak, że utworzył trzy stawy. Obecnie stawy te zarastają, ale miejsce to do dziś zachowało swój wyjątkowy urok. Układ dróg w parku jest niezbyt wyraźny, choć ostatnio część parku uporządkowano i obecnie dróżki parkowe stały się czytelniejsze. Zachowano główną aleję, która przebiega przez środek parku. W parku rosną następujące gatunki drzew: dąb szypułkowy, jesion wyniosły, wiąz polny, klon pospolity, kasztanowiec pospolity, lipa drobnolistna, platan klonolistny. Przy głównej alei uwagę zwraca klon jawor o obwodzie 320 cm. Interesujące są również rosnące w południowej części parku dwa dęby szypułkowe o obwodach 445 cm i 490 cm. Na terenie parku można spotkać również takie gatunki jak: cis pospolity, dziki bez czarny, leszczynę pospolitą, porzeczkę pospolitą. Występuje tu licznie jeżyna popielica, bluszcz pospolity, który płoży się i pnie po wielu drzewach. We wschodniej części parku można zauważyć liczne cisy pospolite, które dawniej tworzyły żywopłot. Obok rośnie grupa platanów klonolistnych. Żywopłot dawniej ograniczał część cmentarza rodowego. Występuje tu duża populacja chronionego storczyka – kruszczyka błotnego.