Park Solidarności w Policach

Historia Parku „Solidarności” zaczyna się w latach 90. ubiegłego wieku, ponieważ dopiero wtedy istniejący już od czasów niemieckich teren leśny zyskał miano parku w pełnym tego słowa znaczeniu. Zaczęto zagospodarowywać teren w taki sposób, aby mógł on służyć mieszkańcom miasta jako miejsce spacerów i odpoczynku. Dziś w Parku „Solidarności”, znajduje się placyk centralny z odchodzącymi od niego alejkami z brukowaną nawierzchnią. Zachowano jednak jeszcze udeptane ścieżki leśne, biegnące wśród drzew, które przywołują dawny kształt tego kompleksu. Wzdłuż alei głównej, zaraz przy wejściu do parku na rogu ul. kard. S. Wyszyńskiego ciągnie się kamienny murek, na którym zamontowane są drewniane ławeczki. W parku w większości rosną drzewa iglaste, których czołowym reprezentantem jest tutaj sosna pospolita. Z drzew liściastych zobaczyć można dostojne dęby i klony, graby i kasztanowce, a także drobne osiki oraz strzeliste topole. Przy wejściach do parku i na jego obrzeżach rosną krzewy ozdobne, wśród których wymienić można m.in.: jaśminowce wonne, irgi, berberysy czy derenie. Bardzo często zobaczyć tutaj można skaczące po drzewach wiewiórki. Na obrzeżach parku, daleko od zgiełku miejskiego, w kierunku Puszczy Wkrzańskiej można niekiedy zauważyć skrytego w zaroślach dzika.